درون تهی گونه اش، منتظر «اولین» مهمان آسمانی است. از شوق آمدن این عالی ترین منظومه ی خلقت، جامه که نه، دیواره های سخت رکن یمانی خویش را بر مادری که به او پناه آورده، شکافته است. و حال، چشم های سیاهش به دامان پاکی می نگرد که «علی»(ع) را در آغوش دارد. گویا روح حقیقی را اکنون بر کالبدش دمیده اند. سه شبانه روز است که علی (ع) را در دل خود دارد و می بالد؛ که اگر مقام ابراهیم خلیل (ع) در بیرون دیواره های اوست، مقام علی (ع) در درون اوست...
